Rzeka

Bestia nie czekała, aż parka powymienia ze sobą czułe słówka, czy cokolwiek innego. Ledwie Nitred zdążył rzucić zaklęcie iluzji, kiedy postać zaczęła się coraz bardziej garbić. A może kurczyć? W chwilę później w miejscu istoty człekokształtnej, w strzępach czarnego płaszcza stał sporych rozmiarów wilk. Jedynie krwistoczerwone ślepia wskazywały na to, że jest on tym samym stworzeniem, które wyłoniło się jakiś czas temu spomiędzy drzew.
Zwierzę bez najmniejszego zawahania rzuciło się na Ealatie, a właściwie na jej iluzję, kiedy prawdziwa anielica w ostatnim momencie zdołała odskoczyć na bok. Niestety upadła daleko od swojego miecza, co niekoniecznie było jej zamiarem.

Odskoczył lekko w bok, tak aby zostać po za zasięgiem łap skaczącej bestii i od razu ciął w miejsce gdzie miała przelatywać bestia, mając nadzieję na to że ją trafi.

Bestia dała się nabrać na iluzjonistyczną sztuczkę, dlatego też Nitred z powodzeniem ciął ją w bok, podczas gdy przelatywała obok, nie natrafiwszy na żadną przeszkodę. Wilkołak, zawywszy uprzednio z bólu, w nagłym ataku szału zmieszanego z paniką, chciał prawdopodobnie kontratakować, ale zabrakło mu gruntu pod nogami. Wielkie zwierzęce cielsko zwaliło się do wody, barwiąc ją na czerwono. Mimo, że rana powinna niedługo się zagoić, stworzenie wciąż niesamowicie ujadało, usilnie próbując utrzymać się na powierzchni wody. Nie mogło być mowy o wydostaniu się na brzeg - prąd wkrótce porwał wilkołaka w siną dal.
Ealatie nadal siedziała na ziemi w miejscu, w którym upadła, wpatrując się z szeroko otwartymi oczami w Nitreda. Czyżby zaskoczyła ją jego wprawa we władaniu mieczem? A może chodziło o coś innego?

Spojrzał na odpływającego wilkołaka i uśmiechnął się. Uniósł dłoń w geście pożegnania.
- Miłej drogi Panie Wilku. - po czym głośno westchnął.
- Po kłopocie. Nic Ci nie jest Ealatie? - Spytał się dziewczyny siedzącej na trawie - Będzie trza się stąd zbierać, nie wiadomo czy w pobliżu nie ma jego kolegów, albo koleżanek. A więcej wilkołaków oznacza dla mnie więcej kłopotów.
Schował miecz do pochwy, po czym podszedł do zszokowanej kobiety i wyciągnął do niej dłoń, aby pomóc jej wstać.

Ealatie skorzystała z pomocy mężczyzny, chociaż może trochę za szybko puściła jego dłoń, jakby nagle uznała, że powinna była podnieść się sama. Podeszła do leżącego gdzieś obok miecza i ponownie zapięła wokół bioder pasek.
- Wszystko w porządku, dziękuję - odpowiedziała dopiero, kiedy już stanęła twarzą w twarz z Nitredem. Znów obdarowała go przenikliwym spojrzeniem, a wrażenie zdziwienia czy nawet strachu zniknęło na dobre. - Mam tylko nadzieję, że nic mu się nie stało. Jest pełnia, wilki szaleją. Nie możemy bezpodstawnie zabijać. Wiesz o tym, prawda?
Nie czekając na jego odpowiedź zagłębiła się pomiędzy drzewa, w mroku próbując dotrzeć jakąkolwiek leśną ścieżkę, która mogłaby doprowadzić ich do miasta.

Westchnął po raz kolejny, tym razem ciszej i ruszył za kobietą.
- Nic mu nie będzie, to było ledwie draśnięcie. Jakby umarł, nikt na tym by nie ucierpiał. Najwyżej on by sobie kogoś nie zjadł. - Chwilę szedł w ciszy za kobietą, mając szczerą nadzieję, że wie którędy do miasta. - Bezpodstawne zabijanie... Jakby nie patrzeć, jakbym go tam zabił nie byłoby to bezpodstawne. Broniłem się. Gdybym go nie ukatrupił, sam bym był martwy. Ja zabijam po to aby wymierzyć sprawiedliwość innym mordercom. I przy okazji przeżyć.

Zacisnęła zęby, walcząc ze sobą o to, by się nie odwrócić i mu nie przywalić. Była jeszcze młoda i łatwo dawała się ponieść emocjom, a więc nic dziwnego, że rozgniewał ją ten brak poszanowania dla czyjegoś życia.
- Uważam, że nie masz racji. Można się bronić, nie zabijając. Można uciec, można ogłuszyć. Poza tym, jak możesz mówić, że zabijasz by wymierzyć sprawiedliwość? Od tego są bogowie, nie ludzie.
Odetchnęła głęboko, przyspieszając kroku. Nie chciała się zatrzymywać ani odwracać, choć właściwie również nie chciała być niegrzeczna, a jej zachowanie mogłoby za takie uchodzić. Wkrótce jednak zwolniła i mimowolnie spojrzała w górę.
- Zdecydowanie łatwiej byłoby polecieć - wyrwało jej się, zanim zdążyła ugryźć się w język. - Znaczy, nie mam pojęcia gdzie jesteśmy. Nic nie widać pomiędzy drzewami w mroku.

- Bogowie... I jak oni wymierzają sprawiedliwość. Zsyłając na nas klęski, w których giną tysiące w tym niewinni ludzie, dzieci. I to ma być Twoja sprawiedliwość? - odrzekł ze spokojem w głosie. Wiedział, że złość może mu tylko przynieść kłopoty. Szczególnie w ciemnym lesie, gdzie nie wiadomo czy za którymś drzewem nie czeka na nich nie miła niespodzianka w postaci wilkołaka, wampira czy nawet zwykłego bandyty. - Bogowie są często zbyt podobni do ludzi na mój gust. Szkoda, że nie wiesz gdzie jesteśmy. Idźmy zatem ciągle w przód, w końcu wyjdziemy z tego lasu. Nic nie jest nieskończone.

Zatrzymała się dosłownie na moment i wzięła głęboki oddech, tłumacząc sobie w myślach, że wszystko jest w porządku, zaraz po czym jak gdyby nigdy nic ruszyła dalej.
- Nie podważaj, proszę, decyzji bogów. Bogowie nie są podobni do ludzi. Mają nieograniczoną władzę, a ty w tym momencie bluźnisz. - Po jej tonie bez problemu można było wywnioskować, że darzy bogów ogromnym szacunkiem. Zresztą, nic dziwnego, w końcu była kim była, choć dla niego, osoby nieświadomej, mogła wyglądać co najmniej jak fanatyczka.
- Nitred, powiedz mi. Wtedy nad rzeką dotknąłeś mojego ramienia i zacząłeś coś mruczeć. Jestem tego pewna, więc nie zaprzeczaj. Co robiłeś?
Zatrzymała się teraz już na dobre, ale nie odwróciła się do tyłu. Nie mogła już dłużej milczeć w tej sprawie, ciekawość ją pokonała.

- Mogę podważać decyzje kogo chcę, skoro dano mi umysł, duszę oraz wolną wolę. I uważam decyzje gdzie giną niewinni za złe i nie godne bogów. - Również stanął, nie chcąc wyprzedzać towarzyszki.
- Mam wrodzoną zdolność wpływania na mózg innej osoby, mogąc tworzyć obrazy, których tak naprawdę nie ma, albo odczuć, takie jak ból kończyny, choć tak naprawdę nie jest ona naruszona. Nie wiem czemu wtedy jej użyłem, jak i tak nie była ona potrzebna. - Jak na razie nie poruszał tematu latania. Sam przecie posiadał skrzydła, ale wolał zatrzymać to w tajemnicy.W jego głowie pojawiła się myśl, że ta osoba przed nim jest aniołem, więc powiedzenie jej, że jest się Upadłym byłoby wielce niestosowne.

Odwróciła się powoli, choć w mroku i tak nie mogła dostrzec jego twarzy - blask księżyca nie był w stanie przedostać się przez gęste korony drzew. Starała się być spokojna, mimo że ludzie nie szanujący bogów budzili w niej odrazę.
- Nie bluźnij - powiedziała cicho i machnęła ręką, na co leżący gdzieś za Nitredem patyk poderwał się w górę i uderzył go w potylicę. Krzywdy nie mogła mu zrobić, ale z pewnością dźgnięcie było wyczuwalne.
- Czułabym się nieswojo, gdybym przemilczała swoje zdolności. Posiadam umiejętność przenoszenia przedmiotów za pomocą umysłu. Nie próbuj tylko swoich sztuczek na mnie, bo nagrabisz sobie jeszcze bardziej.
Czyli mężczyzna nie mógł być wilkołakiem ani wampirem. Aniołem też nie, ze względu na jego stosunek do bogów. Zostały dwie rasy, jako że obydwie były obdarzone nadnaturalnymi umiejętnościami. Ealatie nie dodając już nic więcej odwróciła się do niego plecami i ruszyła w kierunku, w którym jeszcze chwilę temu zmierzali. Może rzeczywiście stąd wyjdą, jeśli będą iść prosto przed siebie.

- Swoich sztuczek nie używam do popisywania się, w porównaniu z niektórymi... - Pomasował się po potylicy, ruszając za kobietą. - Jak ja nie lubię kłopotów... Kobieta, wilkołak, to teraz ciemny las... Mam nadzieję że szybko się wydostaniemy z tego lasu... - Zamilkł, lecz po chwili dodał. - Może spytasz się swoich bogów o wyjście z tego miejsca? - Uśmiechnął się chytrze, najwidoczniej chciał sprowokować Ealatie.

- Nie popisywałam się. Zwyczajnie zasłużyłeś - odpowiedziała, nawet nie oglądając się za siebie. Nie skomentowała wcale jego kolejnych słów, za to usłyszawszy ostatnie nieznacznie drgnęła. Zazgrzytała ze złości zębami, modląc się w myślach, by bogowie dali jej siłę do dalszej rozmowy z tym złośliwym dupkiem.
- Czyżbyś coś sugerował, Nitredzie? Nie jesteśmy godni rozmawiać z bogami, więc raczej nie, nie spytam ich o wyjście.
Mówiła niby spokojnie, ale wcale nie podobał jej się fakt, że temat znów schodzi na takie - w tym wypadku niewłaściwe tory.

- A widziałaś przynajmniej ich oblicza, czy na to też nie byłaś godna? - rzekł, chcąc rozjuszyć kobietę.
- Albo widziałaś skutki skutki ich wymierzania sprawiedliwości? Wszędzie smród, gnijące zwłoki ludzi, zwierząt. Te malutkie czaszki dzieci... Jakie to dobre. Przecie to sprawiedliwa kara boska... Te dzieci były splugawione, złe... - Nadal utrzymywał spokojny ton wypowiedzi, jednakże było w jego słowach odczuć nutkę, może trochę więcej ironii

- Dosyć! - Podniosła głos znów się zatrzymując i odwracając, mimo, że wcale nie chciała. Była chyba po prostu zbyt podatna na takie prowokacje. Kwestia wieku, czyżby? W każdym razie udało mu się, jeśli właśnie to chciał osiągnąć. Jeśli chciał ją rozjuszyć do tego stopnia, by niemal straciła nad sobą panowanie.
- Nie będziesz znieważał bogów. Zasługujesz na karę, a ja wymierzę ją w ich imieniu.
Była bliska ukazania swych skrzydeł, wiedziała jednak, że w gęstym lesie prędzej by jej przeszkodziły niż pomogły. Z drugiej strony utrzymywanie ich ukrytych wymagało poniekąd skupienia, a teraz skupiona była głównie na zbrodni, jaką popełnił przebywający z nią mężczyzna.
- Walcz ze mną albo poddaj się śmierci - dodała jeszcze, wyciągając swój miecz. Teraz zdecydowanie brzmiała poważniej niż wtedy nad rzeką. Naprawdę wierzyła w to, że działa w imieniu bogów. Nieważne, że kompletnie nic nie widziała. Nieważne, że jej przeciwnikiem był iluzjonista. Ważne było tylko wymierzenie kary.

- Wymierzysz sprawiedliwość w ich imieniu? To tak samo jak ja zabijam ludzi. Tylko, że nie bredzę, że to w imieniu bogów. Tylko dla własnego spełnienia sprawiedliwości... Ciekawe ilu zabiłem, i ilu dzięki temu uchroniłem przed śmiercią... Chcesz walki? A może pod tymi słowami kryje się samobójca, który ma dosyć swojego życia? Który nie ma szacunku do niego. Może po prostu nadziejesz się na mój miecz, szczedząc mi kłopotów... A może... Nie w Twoim stanie to nie będzie możliwe. A szkoda. Taka uroda się może zmarnować... Przynajmniej zwierzęta się ucieszą, będzie co jeść. Obojętnie z którego trupa... - Na ustach Nitreda nie znikł uśmiech, zdecydowanie szydził z kobiety.

- Skąd, na bogów, biorą się tacy ludzie? - wysyczała przez zaciśnięte zęby, ledwo będąc w stanie nie oszaleć ze złości. Irytowała się coraz bardziej i właściwie wkurzał ją sam fakt, że się irytowała. Powinna być spokojna. Powinna wytłumaczyć mu, że jest w błędzie. Ale jak tu tłumaczyć coś komuś, kto brnie coraz dalej i głębiej w ten syf?
- Co w moim stanie nie będzie możliwe? Zresztą, nieważne. Jesteś opętany. Twoja nienawiść do bogów jest chora. Takie istoty nie mogą żyć. Nie mogą...
Nie powiedziała już nic więcej, po prostu ruszyła w stronę Nitreda - a przynajmniej tam, gdzie według niej Nitred się znajdował - i zamachnęła się mieczem, chcąc ciąć go przez klatkę piersiową. Uznała, że skoro ten nie ma zamiaru wyciągać miecza, odmawia obrony.

Wykonał prosty unik, schodząc w bok. W tych ciemnościach strój jego przeciwniczki był dla niej niebywałą wadą. Biel ubioru znakomicie się kontrastowała z mrokiem otoczenia.
- Nie uczono Cię walczyć... Aniele? - Zaryzykował to słowo, nie będąc do końca pewny czy rozmawia z człowiekiem który posiada zdolności nadprzyrodzone czy ze zwykłym aniołem. - Jesteś na straconej pozycji. Od samego początku byłaś, jakby nie zauważyć.

Zrobił unik, więc chybiła celu, szybko jednak zreflektowała się, jako że jej miecz był stosunkowo lekki i nie pociągnął jej ku ziemi. Zaraz z powrotem przyjęła pozycję do ataku, odwracając się w stronę, znów jak jej się wydawało, Nitreda.
- A więc wiesz - powiedziała cicho, uśmiechając się delikatnie. Nie mogła zaprzeczyć, bo nie mogła skłamać, ale fakt faktem, zaskoczył ją. Pozwoliła upaść swojemu mieczowi na ziemię i zdjęła płaszcz, który rzuciła pod pobliskie drzewo. Jej koszulka miała na plecach spore wycięcie, ale mężczyzna nie mógł tego zobaczyć, bo powinna stać do niego przodem. Nie minęła chwila, jak zmaterializowały się skrzydła Ealatie. Tak samo jak jej strój odcinały się od mroku nieskazitelną bielą. Poruszyła nimi nieznacznie, nie mogąc ich całkowicie rozprostować ze względu na drzewa, po czym złożyła je, ale nie zdematerializowała.
- Walcz ze mną. Potraktuj mnie poważnie i przestań bredzić. - Chyba naprawdę jej na tym zależało. Wyciągnęła przed siebie rękę, a miecz poderwał się z ziemi i wkrótce potem trzymała już jego rękojeść.

- Schowaj miecz, chyba że chcesz umrzeć śmiercią głupią i bezsensowną. Walka była przesądzona, zanim się rozpoczęła. - Odpowiedział ze spokojem, oddalając się od dziewczyny o kolejne dwa kroki w tył i jeden w bok. - Powiedzmy, że daruję Ci obnażenie broni i nią mi grożenie. Przynajmniej zobaczysz wschód słońca.

- Za kogo ty się uważasz? Nie możesz być lepszy ode mnie. - Nie rozumiała go. Nie rozumiała coraz bardziej. Właściwie nad rzeką nic nie wskazywało, że jest tego typu osobą. Teraz prawdopodobnie nic już nie może go uratować. Jest po prostu zły. A zło należy wyeliminować.
- Będę cięła, dopóki nie natrafię na twoje ciało - postanowiła twardo i zamachnęła się mieczem ponownie, próbując odpowiednio odmierzyć dzielącą ich odległość. Myślała, że skrzydła będą jej utrudniać swobodne poruszanie się, ale właśnie zdała sobie sprawę z tego, że z nimi czuła się znacznie pewniej.

Wydobył miecz i ciął nie w kobietę, lecz w jej broń, chcąc ją wybić z jej dłoni. Użył do tego siły obu rąk. Nie chciał skrzywdzić kobiety. Zastanawiał się czemu... Może dlatego, że nie chce, żeby jej śmierć poszła na marne? A czort go tam wie.

Ealatie nie miała szans utrzymać miecza w ręku, a składały się na to trzy czynniki: po pierwsze, walczyła z mężczyzną, po drugie, jej przeciwnik zdawał się atakować bronią dwuręczną, więc bardziej stabilną, aż w końcu, użył do tego dość sporej siły, podczas gdy anielica tej siły nie posiadała prawie wcale. Miecz odleciał kilka metrów w bok, lądując między jakimiś krzakami, a sama kobieta zachwiała się, ledwo utrzymując się na nogach.
Stała teraz naprzeciw niego zupełnie bezbronna, zdawałoby się. No właśnie... Wyciągnęła w bok rękę z zamiarem przywołania swojej broni. Kosztowało ją to sporo wysiłku, bo miecz był stosunkowo ciężki i wcale nie znajdował się tak blisko, ale była gotowa na jeszcze kilka takich przyzwań. Jeśli Nitred jej nie przeszkodził, chwyciła za rękojeść miecza i zaatakowała ponownie. W przeciwieństwie do niego, jej intencje były prawdziwie mordercze.

Puścił miecz prawą ręką, pozwalając, aby ten spokojnie mógł zatrzymać się dopiero gdy był skierowany ku dołowi. Uwolnioną natomiast ręką wymierzył dziewczynie cios prosto w nos, tym samym przerywając jej próbę odzyskania miecza.

Dziewczyna niemalże natychmiast skierowała obie ręce ku twarzy, badając, czy nos aby nie jest złamany i posykując przy tym cicho. Nie krzyknęła w sumie chyba tylko dlatego, że była cholernie zaskoczona. W każdym razie, jej czar w istocie został przerwany. Ledwo zdążyła zlokalizować miecz, a do przyzwania zabrakło dosłownie kilku sekund.
- Uderzyłeś mnie - wyszeptała, ale wśród ciszy, jaka powinna panować w lesie powinien móc to usłyszeć. Cofnęła się kilka kroków, aż naparła plecami, a właściwie skrzydłami, na pień drzewa. Oderwała w końcu dłonie próbując oswoić się z przerażającą wieścią i zerknęła na ich wewnętrzną stronę. Nie mogła w takich ciemnościach dostrzec ciemnoczerwonej cieczy, ale była pewna, że jej nos krwawi. W kierunku Nitreda spojrzała dopiero, gdy uprzednio przetarłszy miejsce nad ustami, opuściła ręce.
- I złamałeś mi nos. Będziesz się smażyć w piekle. Niech bogowie nie mają mi za złe, że ciebie, bluźniercę, zabiję!
W tym momencie wyciągnęła dłoń jeszcze raz, raz jeszcze zabierając się za lokalizację swojego miecza.