Rzeka

Była to bezchmurna noc. Rzeka szumiała sobie beztrosko, a las wkolo niej żył własnym rytmem. Co jakiś czas nad brzegiem rzeki pojawiała się grupka leśnym zwierzątek.

Nitred wyszedł spomiędzy drzew, rozglądając się przy tym czy nie ma nikogo, ani nic w pobliżu. Akurat żadne leśne żyjątko nie poiło się nad rzeką, ani nikt nie przebywał nad rzeką, więc anioł usiadł nad brzegiem rzeki i opierając się dłońmi o ziemię spojrzał w niebo, tym samym obserwując gwiazdy. Zaczął nucić jakąś powolną, smutną melodię.

W zasadzie nie śledziła Nitreda. Ba, prawdopodobnie nie wiedziała nawet o jego istnieniu. Licho wie, co przywiodło ją tej nocy nad brzeg płynącej nieopodal Zon`ario rzeki. Wyłoniła się spomiędzy drzew podobnie jak jej poprzednik i równie podobnie ruszyła ku rwącej wodzie. Zatrzymała się dopiero, gdy uświadomiła sobie, że w miejscu, do którego zmierza, ktoś już siedzi. Ów osobnik mógł zorientować się o jej obecności, bowiem zdarzyło jej się po drodze nadepnąć na gałązkę czy dwie, czego dźwięk wśród ciszy nocnej został kilkukrotnie spotęgowany. Po krótkim namyśle zrobiła jeszcze jeden krok do przodu, zostawiając między nimi jakiś metr odległości.
- Włóczysz się sam po nocy - zauważyła całkiem trafnie, choć właściwie nie wiadomo po co.

Usłyszawszy trzaski gałęzi powiódł wzrokiem w kierunku tegoż dźwięku, przechylając odpowiednio głowę. Widząc zbliżającą się kobietę nie drgnął, tylko przyjrzał się jej sylwetce oraz ruchom. Po usłyszeniu jej słów uśmiechnął się delikatnie ironicznie.
- I kto to mówi. Kobiety szczególnie nie powinny włóczyć się nocami po lasach. - odrzekł - Czego tu szukasz, jeśli można wiedzieć?

Kobieta bardzo dokładnie zbadała jego twarz, kiedy zechciał się ku niej odwrócić. Całe szczęście, że księżyc ukazywał się tej nocy w całej swej okazałości i ze sporym powodzeniem oświetlał skryty w mroku świat, inaczej nie byłaby pewnie w stanie dostrzec ironicznego uśmiechu mężczyzny. Nadal stojąc w miejscu przechyliła na moment głowę w bok, zastanawiając się, jak powinna ów uśmiech zinterpretować.
- Jesteś niegrzeczny. Nie należę do strachliwych - odrzekła o dziwo miłym tonem. Pozwoliła nawet, by kącik jej ust niemalże niezauważalnie drgnął ku górze.
- Szukam... Kto wie? Może ciebie?

Ułożył się na trawie, kładąc pod głowę ręce. Oczami nadal jednak obserwował pannę stojącą nieopodal.

- Możesz nie należeć do strachliwych, ale czy umiesz zadbać o siebie to już inna sprawa. Niby czemu miałabyś mnie szukać? Jestem tylko zwykłym wędrowcem, który odpoczywa nad rzeką w środku nocy.

Nie czuł zagrożenia ze strony dziewczyny, więc pozwolił sobie na to, aby po skończonej wypowiedzi przymknąć oczy i delikatnie się poruszyć, aby przybrać wygodniejszą pozycję do leżenia.

Ealatie uniosła brew w pytającym geście, kiedy jej rozmówca położył się na trawie, postanowiła jednak póki co nie komentować jego działań.
- Czy umiem o siebie zadbać? Może tak. A może nie? - Jej sposób wypowiadania się mógłby zdenerwować niejednego. Nie mówiła wprost, zupełnie jakby różne możliwości rozważała na głos, zamiast w myślach.
- A dlaczego zwykły, odpoczywający w nocy nad brzegiem rzeki wędrowiec lekceważy spacerującą po zmroku, samotną kobietę? - spytała zauważywszy jego przymknięte powieki. Nie odpowiadał jej fakt, że mężczyzna czuł się w jej obecności tak swobodnie, ale wynikało to bardziej z troski o jego istnienie. Dziewczyna odchyliła nieco płaszcz i odpięła pas z mieczem, by po chwili złapać za chroniącą go pochwę. Nie wyglądała jakby chciała atakować czy w ogóle wyciągać broń, ale kto ją tam wie.

Otworzył oko i spojrzał nim na kobietę, przyglądając jej poczynaniom.
- Hm... Sam nie wiem czemu "lekceważę" samotną kobietę. Może dlatego, że nie wygląda na zagubioną, a może nie mam na to ochoty, gdyż mamy piękną noc i wolę sobie odpocząć. I się teraz zastanawiam czemu ta kobieta łapie za miecz. - odrzekł z spokojem w głosie.

Dziewczyna uśmiechnęła się widząc, że Nitred jednak zwrócił na nią choć część swojej uwagi.
- Rzeczywiście, wędrowcze. Może wcale nie jestem zagubiona? - spytała samą siebie, nie pozwalając jednocześnie, by uśmiech zniknął z jej twarzyczki. Zrobiła krok w stronę brzegu, by znaleźć się obok mężczyzny, a nie za nim. Nadal trzymała pochwę wraz z mieczem, oczywiście nie dotykając nawet jego rękojeści.
- Może samotna kobieta jest łowcą nagród, podczas gdy za głowę wędrowca wyznaczono sporą nagrodę? - Właściwie nie miała pojęcia dlaczego bawi się w te gierki. Nie znała go i nie wiedziała jaki rezultat dadzą jej głośne przemyślenia. A nuż dowie się czegoś ciekawego.

Uśmiechnął się, słysząc słowa kobiety, wiedząc, że nagroda za jego głowę jest czystym kłamstwem.
- To dlaczego kobieta wyszła z ukrycia i stoi przy mężczyźnie, jeśli ten może jest jej celem? Zdobycie głowy mężczyzny przez kobietę będzie teraz o wiele trudniejsze.

Pokręciła głową uśmiechając się jeszcze szerzej, po czym usiadła po turecku tuż obok mężczyzny, odkładając swój miecz na ziemię, w miarę daleko zarówno od wody, jak i od Nitreda.
- Być może kobieta jest bardzo pewna siebie, dlatego chciała najpierw porozmawiać ze swoją ofiarą? - Cały czas przyglądała się swemu rozmówcy. Właściwie ona również nie wyczuwała większego zagrożenia z jego strony, a co za tym idzie, mogła sobie pozwolić na odpięcie i odłożenie broni.
- A skoro już decydujemy się na rozmowę, kobieta zastanawia się dlaczego mężczyzna nie śpi smacznie w swoim domu, jak na każdego mieszkańca Atteliru przystało.

- Kobiety wszystko komplikują... - Odpowiedział po chwili namysłu. Przymknął na powrót oko, rozluźniając się. - Ten mężczyzna nie jest każdym. Woli spać na świeżym powietrzu i na wygodnej trawie, niż w łóżku, w zamkniętym pomieszczeniu.

- Wybacz mi to określenie, ale jesteś głupi - powiedziała dość poważnym tonem, niczym matka karcąca swoje dziecko. Zaraz też wyciągnęła z cholewy buta nóż i zmieniła swoją pozycję - teraz podwinęła nogi pod siebie i usiadła na piętach, przykładając ostrze do szyi mężczyzny.
- Nie szanujesz swojego życia? Chcesz umrzeć? Królestwo jest coraz bardziej niebezpieczne. Walka - tutaj przystanęła na moment, nie będąc do końca pewną, czy każdy człowiek wie o istnieniu ras nadnaturalnych - przeciwnych frakcji coraz bardziej daje się we znaki. A złe istoty tylko czekają, by zepchnąć naiwnych ludzi w odmęty piekieł. Żywych lub martwych.

Otworzył oczy i spojrzał na sztylet przy swoim gardle, po czym westchnął głośno.
- Szanuje swoje życie, na tyle ile mogę. Chociaż ciężko to nazwać poszanowaniem życia w moim zawodzie. I mogłabyś wziąć ten sztylet z mojego gardła. Nie czuję się przez niego komfortowo.
Skierował swój wzrok ku kobiecie. Nie wydawał się zestresowany czy przestraszony.

- Czujesz się tak pewnie, bo wierzysz, że nie zrobię ci krzywdy czy wiesz, że poradziłbyś sobie z każdym napastnikiem, w tym i ze mną? - spytała nieco ciszej i wolniej niż wcześniej. Nie zabrała noża, ba, przycisnęła go do jego szyi, dbając jednak, by nie przeciąć skóry.
- Nie powinieneś zakładać, że jesteś bezpieczny tylko dlatego, że masz do czynienia z kobietą. I cóż to za zawód, w którym brak poszanowania dla ludzkiego życia?
Nadal nie zabrała broni. Na co czekała? Czego od niego oczekiwała? Prawdopodobnie nic nie dzieje się bez przyczyny.

- Wiem, że nie powinienem zakładać, że jestem bezpieczny przy Tobie. I tak nie zakładałem, chciałem się po prostu zrelaksować. - Odpowiedział cicho. - Ten sam zawód, na który samotna kobieta powołała się wcześniej.
Był nadal spokojny, chociaż taka sytuacja niezbyt mu odpowiadała. Rzecz biorąc w ogóle mu to nie pasowało, najchętniej zamknąłby oczy, wczuwając się w rytm lasu albo obserwował gwiazdy poruszające się na czarnym niebie.
Po jego głowie zaczęła wędrować myśl, po co ta kobieta ta robi? Chce go chronić, czy co?

Kobieta pokręciła głową, tym razem wyraźnie zrezygnowana. Zabrała w końcu nóż i schowała go z powrotem do cholewy buta, uprzednio znów siadając po turecku.
- Jestem Ealatie - wypaliła niespodziewanie, prawdopodobnie zaprzestając już na dobre swoich pogróżek. - Wybacz mi moje zachowanie. Zwyczajnie martwi mnie fakt, że ludzie nie dbają o swoje życie. Poza miastem, zwłaszcza nocą czyha na nich wiele niebezpieczeństw. Ale ty właściwie nie wyglądałeś jakbyś lękał się śmierci.
"Ciekawe czy wyczułeś, że tak naprawdę nic ci nie grozi" - dodała w myślach, w porę ugryzłszy się w język. Póki co nie skomentowała w żaden sposób wzmianki o jego zawodzie. Potrzebowała trochę czasu do namysłu.

- Dziękuję. - Uśmiechnął się gdy kobieta zabrała spod jego gardła nóż.
- Mnie zwą Nitred, miło mi. Jeśli martwi Cię fakt, że ludzie nie dbają o swoje życie, to czemu przykładasz im do gardła nóż? Nie uważasz, że to trochę dziwne?
Usiadł, opierając się dłońmi o ziemię.
- Śmierć jest takim samym zjawiskiem jak narodzenie dziecka czy nawet kichnięcie. Ludzie zwykle boją się bólu związanym z śmiercią, niż samej śmierci. Ja wyzbyłem się lęku przed bólem.

- Nieczęsto mam okazję spotkać tak spokojną i opanowaną osobę - przyznała, mówiąc w sumie bardziej do siebie niż do niego.
- I równie głupiutką - dodała po chwili, uśmiechając się. - Przecież to oczywiste, chciałam zobaczyć twoją reakcję, chciałam zobaczyć czy będziesz się bronił, czy oddasz życie dobrowolnie, jakby było niczym. Gdybym naprawdę chciała wbić nóż w twoje ciało, przeszkodziłbyś mi?
Błękitne oczęta zdawały się teraz wiercić dziurę w twarzy mężczyzny, spojrzenie Ealatie było aż tak przenikliwe. Próbowała zrozumieć, ale nie potrafiła. Wyzbycie się lęku przed bólem? Ludzie zatracają w ten sposób swoje człowieczeństwo. Należy ich przed tym uchronić.

Spojrzał w niebo, myśląc nad odpowiedzią. Dopiero po dłuższej chwili odparł.
- Gdybym wyczuł w Tobie mordercze intencje, pewnie bym Ci przeszkodził. Każdy kto na Ciebie spojrzy pewnie nigdy by się nie domyśli, że możesz kogoś zabić, albo grozić poderżnięciem gardła...

Zaśmiała się. Dźwięcznie, miękko i o dziwo wyjątkowo szczerze.
- Właśnie ja jestem idealnym przykładem potwierdzającym teorię, że pozory mylą. Ale częściowo masz rację. Zabijanie jest złe, dlatego unikam go jak mogę. Chyba, że ktoś złorzeczy bogom, wtedy nie okazuję litości.
Zamyśliła się na chwilę, po jakimś czasie przypominając sobie w końcu o wspomnianym przez mężczyznę zawodzie. Oceniła nawet powierzchownie jego wygląd - wcale nie przypominał oprychów nazywających siebie łowcami głów.
- Mówiłeś, że wykonujesz robotę, o której wspomniałam na początku naszej rozmowy. Zabijanie sprawia ci przyjemność?

Przymknął oczy, zastanawiając się nad odpowiedzią. Dla osoby, która martwi się o życie całkowicie obcej osoby, może być niewygodne usłyszenie odpowiedzi, że lubi się mordować.
Dopiero po dłuższej chwili odpowiedział Ealetie na pytanie.
- Nawet jeśli tak, to co z tego? Morduję tych co sami mordują. Ktoś to musi robić, bo inaczej te wojny "frakcji" przybiorą na sile.

Gdzieś za Nitredem i Ealatie rozbrzmiał dźwięk łamanych gałązek, gdzieś za nimi mocno zaszeleściły liście, jakby ktoś przemierzał las biegiem, goniąc dokładnie w ich stronę. Dziewczyna natychmiast zrezygnowała z odpowiedzi, mimo że już otwierała usta, by wtrącić swoje pięć groszy.
Nie minęła długa chwila, gdy z zarośli wyłoniła się niby ludzka sylwetka. Przygarbiona postać odziana była w czarny, ubłocony i poszarpany płaszcz. Spod głębokiego kaptura pobłyskiwały raz po raz w świetle księżyca wściekle czerwone ślepia. Budowa ciała i ogólne pierwsze wrażenie zdecydowanie wskazywały, że owa istota jest płci męskiej, a przerywane, niskie powarkiwanie potwierdzało tylko ten zamysł.
Dwoje rozmawiających nad rzeką osobników musiało od razu zorientować się o jego niespodziewanym przybyciu, jako że ten wcale nie dbał o zachowanie ciszy. Czerwonooki mężczyzna przygarbił się jeszcze bardziej i napiął mięśnie, wyraźnie szykując się do skoku prosto na młodą anielicę, która chwilę wcześniej poderwała się do pozycji stojącej.

Spojrzał w stronę lasu i widząc czerwone ślepia, wstał pośpiesznie, od razu wydobywając broń.
- Skocz w bok, gdy ten się rzuci. - Powiedziawszy to dotknął ramienia Ealatie, mamrocząc coś niezrozumiałego pod nosem, tworząc swoją iluzję, jak i kobiety, dokładnie na miejscu w którym stali, odzwierciedlając też pozycję w jakiej się znajdowali.

Dziewczyna również zerwała się natychmiast, gdy usłyszała, że ktoś zbliża się ku nim. Wcale nie spodobała jej się bliżej niezidentyfikowana postać, jaką zobaczyła po odwróceniu się twarzą do niej. Przygarbiona sylwetka i dźwięki wydobywające się spod kaptura nie wskazywały z pewnością na istotę ludzką, co poszerzało skalę niebezpieczeństwa. Spojrzała szybko na Nitreda, ale raczej nie było czasu na kłótnie i przedstawianie swoich racji. Bezsprzecznie przygotowała się do skoku, czekając, aż postać rzuci się na nią.