Ukryta jaskinia

Rozejrzał się po pomieszczeniu po czym westchnął cicho.
- Zrozumiałabyś, gdybyś miała skrzydła. Przyrównaj mnie do ptaka. Przecież ptak nie będzie chciał być zamknięty w klatce. - Zamilkł, lecz po chwili dodał. - Ptaki budują gniazda. Ale zwykle te gniazda są bez dachu. Więc nie mają problemu z wzlotem w przestworza.

Chwilowo mina dziewczynie zrzedła, ale trwało to dosłownie sekundę, bo już zaraz promienny uśmiech znów wkradł się na jej twarzyczkę. Odwróciła głowę z powrotem tak, by patrzeć prosto na mężczyznę, rezygnując z oglądania szalejącej w oddali wody.
- Rzeczywiście, wtedy pewnie bym zrozumiała - przyznała mu rację, dopiero teraz orientując się, że Nitred faktycznie może woleć spać pod gołym niebem. Ona sama bezpiecznie czuła się w jaskiniach, w domach właściwie też. Wszędzie gdzie jest ciemno i ponuro. Istoty latające potrzebują natomiast przestrzeni. Tak, pewnie tak. Są zupełnie odmienni.
- A w jaki sposób trafiasz do swojego domu, skoro tak rzadko do niego zaglądasz? Masz jakąś specjalną mapę? - Uśmiechnęła się na samą myśl o wędrówce do domu z mapą w ręku.

- Nie, po prostu znam swój dom dość dobrze. A pamięć mnie nie zawodzi. Po za tym zbyt zasyfiały jest, żeby go pomylić. I nawet nie myśl, że Ci się uda coś z niego zwędzić. Tam zbytnio się nie wzbogacisz.
Roześmiał się cicho. Tak naprawdę w skrzyni znajdowało się trochę srebrnej broni, łańcuch, liny oraz sakiewka starczająca na kilka dni nędznego życia. Nic więcej, gdyż większość pieniędzy szła na zapłatę czynszu.

Wydała z siebie głośny pomruk niezadowolenia, podczas gdy leniwie podnosiła zadek z kanapy. Podeszła do Nitreda i stanęła za nim, kładąc swoje ręce na jego ramionach i nachylając się tak, by jej usta znalazły się blisko jego ucha.
- Bystry jesteś - szepnęła. - Ale tutaj wcale nie chodzi o wzbogacenie się czyimś kosztem. Tutaj chodzi o zabawę.
Wyprostowała się i zabrała dłonie z jego ciała. Nie czekając na jego reakcję podeszła do skalnej dziury i odwróciła się przez ramię.
- Ciekawe czy znajdę! - krzyknęła jeszcze na pożegnanie, po czym wskoczyła prosto w wodospad. Formalnie nie żyła, więc nie mogła się utopić, siła uderzenia również nie mogła jej zabić, zwłaszcza że płynąca w dole rzeka była stosunkowo głęboka. Nie lubiła takiego lądowania, ale cóż zrobić. Bawmy się!

- Czuję ZNOWU kłopoty... Matko co z tymi kobietami... - Wstał z krzesła i zawiązał sobie górę ubrania wokół własnego torsu po czym wszedł do tunelu, ruszając w drogę powrotną. W stronę domu. Miał zamiar spokojnie czekać na dziewczynę w nim...