Tunel za wodospadem

Szedł za kobietą, co niezbyt mu odpowiadało. Nie był przyzwyczajony do tego, że to on jest tym prowadzonym. Zaczął myśleć nad odpowiedzią na pytanie kim jest. Postanowił powiedzieć prawdę, w końcu wiedział, że Dea jest wampirem.
- Kim ja jestem... Słyszałaś o aniołach? Takich świętych, skrzydlatych ludzi, którzy służą bogom? Jestem właśnie takim człowiekiem, o pięknych skrzydłach. Tylko, że nie służę bogom, bo zostałem strącony. Jestem Upadłym, jedną z przyczyn zła na tym świecie. Przynajmniej te na gorze tak uważają.

Szedł za dziewczyną chwilę, po czym znowu rzekł.
- Widziałem, że z trudem panujesz nad sobą. Nie znosisz sprzeciwu najwidoczniej. I nie do twarzy Ci z takimi wielkimi kłami.

Dziewczyna szła pewnie przed siebie, ani razu nie oglądając się do tyłu. Słyszała doskonale, że mężczyzna za nią idzie, więc nie było potrzeby zerkania przez ramię. Wybrała w końcu jeden z bocznych tuneli, któryś z kolei, przetrawiając na spokojnie otrzymane przez rozmówcę informacje. Dopiero, kiedy proces ten dobiegł końca, odwróciła się szybko i szła teraz tyłem, ręką dotykając śliskiej ściany - ot, by nie wywróciła się czasem przy jakimś zakręcie. O mało nie uderzyła w ten sposób głową o zwisające z sufitu stalaktyty, ale pewnie i tak niezbyt by na tym ucierpiała. Chciała po prostu dokładniej przyjrzeć się upadłemu, z całkiem nowej perspektywy.
- Anioły istnieją? - Trudno uwierzyć, ale wyglądała wręcz na podekscytowaną. - Zawsze myślałam, że ta wojna rozgrywa się tylko między wampirami i wilkołakami, wykorzystującymi ludzi jako narzędzia. Jeśli istnieją na ziemi także anioły... Cóż, liczę, że pokażesz mi później swoje skrzydła.
Zakończywszy przemowę odwróciła się z powrotem, stwierdziwszy, że jednak ciężko jest iść tyłem wśród tych wszystkich skalnych sopli. Najwyraźniej wcale nie przeszkadzał jej fakt, że anioł ten został z jakiegoś powodu strącony z nieba. Nie była jakoś specjalnie wierząca.
- Wkurzyłeś mnie - powiedziała po chwili, przypominając sobie nagle, że zwrócił uwagę na jej przerwaną przemianę. - Kiedy wampir jest głodny, rzeczywiście trudniej jest mu panować nad sobą. I nie gniewaj się, ale nie dbam o to, czy mi do twarzy, czy też nie. Nie zmieniono mnie z mojej woli.

Uśmiechnął się delikatnie.
- Ta, istnieją. Niestety. I dobrze. Wojna jest między wampirami i wilkołakami, aniołów jest zbyt mało, żeby walczyli otwarcie. Po za tym one wolą nawracać na "dobro" niż zabijać. Strasznie zresztą to kłopotliwe. I nie jest niczym dziwnym, że nie wiedziałaś o naszym istnieniu. Zwykle poruszamy się bez skrzydeł, wyglądamy i zachowujemy się jak zwykli ludzie.
Szedł chwilę w milczeniu za dziewczyną, jednak znów podjął swój, jakże interesujacy monolog.
- Nie zmieniono Cię z własnej woli, mówisz... Ale też nie widać po Tobie, że ofiarowane Tobie wieczne życie Ci nie odpowiadało.

- Hm... Ale pewnie smakujecie inaczej, nie? - spytała wyraźnie zamyślonym tonem, przykładając palec wskazujący do ust i przygryzając paznokieć. Typowa reakcja, gdy nad czymś się zastanawiała. Anioły, no proszę was! Mimo, że wspomniał, iż nie biorą one udziału w wojnie, trzeba mieć się na baczności. Kiedy tylko jedna bądź druga strona dowie się o ich istnieniu, na pewno będą chcieli ich jakoś wykorzystać.
- Ach, codziennie walczę by przetrwać, bo brak mi odwagi by poddać się śmierci - zaczęła teatralnym wręcz głosem, przykładając sobie zewnętrzną część dłoni do czoła i okręcając się wokół własnej osi. W końcu uderzyła głową o jeden ze stalaktytów, na co syknęła cicho, ale nawet nie sięgnęła ręką do głowy, by pomasować pechowe miejsce. Czyżby wcale nie bolało?
- Oczywiście, że takie życie mi odpowiada. Nieśmiertelność. Niezliczone lata spędzone na zabawie. Czyż to nie cudowne?

- Nie, to nie jest cudowne. - odpowiedział suchym tonem - Prędzej czy później znudzi Ci się te wieczne życie i wykonasz jak z najlepszej tragedii samobójstwo. Jak myślę, że będę użerał się z idiotami, wampirami, wilkołakami i aniołami przez całą wieczność to... grrrr. - Włożył ręce do kieszeni płaszcza. - I daleko mam jeszcze za Tobą iść? Naprawdę, czuję się jak kret.

Orchidea westchnęła głośno, wystawiając w bok rękę i ruszając palcami tak, jakby naśladowała jego mówienie. Nie była pewna jak jest ze wzrokiem aniołów w ciemnościach, choć miała nadzieję, że jednak to zauważył.
- No proszę, nie możesz być aż tak oschły. Oziębły. Nudny? - Ostatnie słowo było pytaniem, i to zadanym najprawdopodobniej do niej samej. - Dlaczego miałbyś się z nimi wszystkimi użerać? Jeśli ktoś ci nie odpowiada, to po prostu go zabijasz.
Dziewczyna wzruszyła ramionami, jakby to faktycznie było coś całkiem naturalnego. Nie odpowiedziała mu jak długo jeszcze będą iść, bo nagle tunel przestał prowadzić pod górkę, aż w końcu ukazała się przed nimi olbrzymia jaskinia, na końcu której była zwyczajna dziura, niczym olbrzymie okno ukazujące opadającą w dół wodę. Byli na wysokości co najmniej dwudziestu metrów, więc uderzanie wodospadu o ziemię nie było aż tak głośne, jak na samym dole. A, i co najważniejsze, Dea mogła mocno przesadzić mówiąc wcześniej, że ma tutaj swoje gniazdko. Właściwie to jedynymi meblami w tym pomieszczeniu był jakiś krzywy, pewnie kulawy stół i kilka krzeseł, które ktoś ustawił niedaleko wejścia, pod jedną ze ścian. Aha, ktoś dostawił kanapę centralnie na środku, skierowaną w stronę wodospadu!
- Możesz się rozgościć. I chyba nie będziesz czuł się jak kret w tak ogromnej jaskini? Jakbyś się uparł, mógłbyś sobie tutaj nawet polatać.