Dzielnica mieszkalna

- Zabiłeś anioła i spaliłeś go w swojej kuchni? Jesteś porąbany - stwierdziła kręcąc głową. Cóż, miała pełne prawo. Wychodziła z założenia, że tylko idiota albo prawdziwy wariat byłby w stanie zrobić coś takiego. Chociaż... To podsuwa pomysł na nowe zabawy. Może by tak kiedyś spalić kogoś żywcem?
- Tylko mnie nie upuść, cholera, bo jak już się poskładam po tych kilku godzinach, to przysięgam, że znajdę cię i zabiję.
Naprawdę się tego bała? Wprawdzie nigdy wcześniej nie latała. Nic dziwnego, wampiry nie mają skrzydeł. Ludzie też ich nie mają. A niech ją licho, będzie lecieć!

Rozbrajający uśmiech nadal nie znikł z ust chłopaka.
- Może jestem świrem, ale głupcem to nie. A, będziesz pierwszą, którą zabieram na lot.
Zmaterializował skrzydła i kilka nimi delikatnie pomachał, w celu rozgrzania ich.
- Dobra, nie ma co gadać, bo nas dzień zastanie. - Podszedł do dziewczyny i bez ostrzeżenia wziął ją na ręce i od razu wzbił się w powietrze, szybko osiągając pułap około 15 metrów.
- I jak to jest być kilkanaście metrów nad ziemią, wampirku?

- No proszę, zaszczyt mnie kopnął - mruknęła pod nosem z anielskim wręcz uśmiechem, co właściwie przeczyło samo sobie. Przyglądała się jak anioł rozgrzewał swoje skrzydła z fascynacją nie mniejszą niż podczas ich wcześniejszego spotkania. I oczywiście kompletnie zaskoczona wykrzyknęła coś na wzór "hej!", kiedy anioł nagle oderwał ją od ziemi. Odruchowo objęła go rękami za szyję, żeby czasem nie spadła. No, bo kto wie jak mocno ją trzyma i kiedy postanowi puścić.
- Normalnie powiedziałabym, że mi zimno - zaczęła ze sporym opóźnieniem, gdy już w końcu pogodziła się z myślą, że wszystko na dole nagle stało się trochę mniejsze - ale nie czuję zimna. Niesamowite!
Rozejrzała się po malującej się pod nimi okolicy, z zachwytu omal nie zapominając się go trzymać.
- Nie jestem ciężka, ale i tak stanowię dodatkowe obciążenie. Jak długo możesz tak latać bez uczucia zmęczenia?
Nie żeby się o niego martwiła. Po prostu nie chciała spaść. Cholera, jednak wciąż się bała, że może zostać jakimś rozciapanym plackiem na ziemi. A mimo to ciekawość wygrała.

Z uśmiechem przyglądał się zafascynowanej dziewczynie. Satysfakcjonował go fakt zachwytu Dei, sam nie wiedział jednak czemu. Może miał za mało kontaktu z ludźmi, w końcu zwykle spędzał czas samotnie leniuchując w lasach, polanach itp.
- Hm... Sam nie wiem, Drogę od twojej kryjówki do domu pokonałem w dwa dni. Koło 30 minut, może nawet godzinę. Jak będę zmęczony to po prostu wyląduję. Gdzie chcesz lecieć.

Tuż po tym jak Nitred skończył mówić, gdzieś w dole zamajaczyło blade światło. Światło, które z każdą sekundą rozjaśniało się, aż w końcu prostokącik, który niewątpliwie był jakimś budynkiem cały objął się żywym ogniem. Sporo domów w Zon`ario zbudowanych było z drewna, a niektóre dachy zdecydowanie wymagały remontu - suche, stare drzewo zawsze szybciej spłonie niż świeże.
Ale czy to rzeczywiście był pożar? Podpalenie czy wypadek? Tego dowiedzą się tylko bliżsi świadkowie zdarzenia.

Dea od razu dostrzegła migające w dole światełko, a w miarę gdy światełko rosło, powiększały się i jej oczęta. Czyżby teraz dla odmiany zafascynował ją pożar?
- Tam! Tylko nie wyląduj za blisko, bo nas zobaczą! - pisnęła podekscytowana, odrywając na chwilę jedną rękę od szyi anioła i wskazując nią na płonący budynek. - Akurat sobie odpoczniesz i będziemy mogli polecieć jeszcze raz.
To nie tak, że nie chciała dłużej wznosić się w powietrzu. Ba, chciała polecieć wyżej. I wyżej. Domy jednak nie płoną codziennie, więc jak to z dziećmi bywa, wybrała zabawkę, która ma dłuższe nóżki i prędzej ucieknie.

Poleciał w kierunku wskazanym przez dziewczynę, aby po kilku chwilkach wylądować pięć ulic dalej całkowicie niezauważonym., odstawił od razu dziewczynę i schował skrzydła.
- Proszę.

Wokół rzeczywiście nie było żywej duszy - wszyscy zbiegli się w stronę płonącego budynku, który zwartą grupką otoczyli. Orchidea bez słowa złapała za rękę anioła zaraz jak tylko wylądowali i pognała biegiem w stronę widowiska, zmuszając go do wyjątkowo szybkiego przebierania nogami. Straż zdążyła już zainterweniować, nie poradzili sobie jednak dotąd z tłumem gapiów. Właściwie w ogóle zrezygnowali z przepędzania ich. Zorganizowani rycerze nosili wiadra wody z pobliskiej studni i próbowali walczyć z szalejącym żywiołem, wyglądało jednak na to, że trzeba będzie poczekać aż budynek całkowicie się dopali. Co się stało? Czy ktoś wiedział? Pewnie trzeba będzie wbić się między ludzi, by posłuchać o czym półgłosem rozmawiają.

Zatrzymali się kilka metrów od tłumu gapiów i dopiero wtedy wampirzyca puściła dłoń anioła. Od płonącego budynku emanował tak niesamowity gorąc, że nawet Dei, która nie powinna zbyt mocno odczuwać temperatury przeszły ciarki. Właściwie wampiry nigdy nie lubiły ognia, bo akurat ten żywioł jako jedyny mógł pozbawić ich nieśmiertelnego, zdawałoby się, życia.
- Nie wiem nawet co to za budynek - mruknęła, nie dbając wcale o kondycję i ogólne samopoczucie kolegi, jakby wcale nie zmusiła go do nieludzko szybkiego biegu.
- Myślisz, że to podpalenie? Może zaczyna się wojna? Może ktoś chciał dać znak? W końcu przeszli do bardziej niegrzecznych zabaw!
To powiedziawszy wlazła w stosunkowo zbity tłum i zaczęła wsłuchiwać się w opowieści.

Lekko zadyszany, oparł się o jakiś budynek, kilkanaście metrów za ludźmi. Nie mógł wleźć w tłum w takim płaszczu... I tak wolał poczekać na Deę niż słuchać głupstw wygadywanych przez jakiś ludzi.
Przyglądał się w milczeniu płonącemu budynkowi. Wojna? Jeśli to cholerstwo wybuchnie, będzie musiał się gdzieś skryć. Podczas wojny nie ma zleceń więc nie ma pieniędzy. I tak ogłoszeń dla jego profesji było mało, zdecydowanie za mało.

Podczas gdy Nitred stał w oddali i odpoczywał po biegu, Orchidea przepychała się przez niezbyt ochoczo akceptujący ją tłum. Słyszała co chwilę okrzyki zbliżone do "dziecko", "co tu robi?" czy też "to niebezpieczne!", ale w końcu znalazła sobie miejsce, w którym ludzie zdawali się nie zwracać na nią zbytniej uwagi.
- Słyszały panie? Podpalacz spłonął razem z tym domem! - Dało się dosłyszeć od strony żywo rozmawiających mieszkańców.
- A ja to słyszałam, że zielarz sam podpalił swój dom, żeby otrzymał odszkodowanie ze skarbca królowej.
- Gdzie tam, to ten wampir chciał się zemścić za podtrucie tej kobiety, która miała być przynętą na niego!
- Przynęta na wampira? A to nie ten wilkołak, któremu właściciel nie chciał sprzedać ziół?
- Mówiła pani o wampirze? - rozległ się głęboki, męski głos. Jak się później okazało należał on do wysokiego człowieka uzbrojonego po zęby, z nieodgadnionym wyrazem twarzy, nienawistnym spojrzeniem i dłuższymi, czarnymi włosami. - Gdzie go widziano?
- A pan to kim jest? - Kobieta przyjrzała się pytającemu spod półprzymkniętych powiek, próbując zrobić groźną minę. - Jeśliś pan łowcą, to przyjrzyj się pan uważnie temu domowi! To przez takich jak wy miasto popada w ruinę. Nie umiecie nawet odciąć głowy panoszącym się tutaj potworom!
- Gdzie widziała pani tego wampira? Skąd pani o tym wie? - Pytanie za pytaniem, jakby w ogóle nie słyszał skarg swojej rozmówczyni.
- No widywano w nocy za miastem jakąś postać, i to nie raz! Ponoć w okolicznych lasach przy rzece ma swoje siedlisko. To wysłaliśmy tam jedną dziwkę nafaszerowaną ziołami otegującymi, no, oszałamiającymi i chcieliśmy, by wampir ją zaatakował. Puszczała się, więc się jej należało, a co!
- I wampir miał paść od waszego zielska? - prychnął mężczyzna łapiąc się za głowę. Nie wyglądał jakby spodobały mu się pomysły mieszkańców. Nie słuchając już dalszych wyjaśnień wszechwiedzących przekupek, rozejrzał się dookoła. Był wysoki, z łatwością więc mógł spoglądać znad głów starszych, przygarbionych obywatelek. Wtem dostrzegł stojącego w pewnej odległości, opierającego się o jakiś budynek mężczyznę i od razu ruszył w jego stronę, przepychając się brutalnie przez tłum. Miał prawo, jako że płonący budynek rzucał na okolicę sporo światła.
- Dlaczego przyglądasz się temu z takiej odległości? - spytał podejrzliwie, zatrzymując się ze dwa kroki przed Nitredem. - To chyba nie jest twoja sprawka?

Orchidea wsłuchiwała się w każde zdanie, robiąc coraz bardziej zawiedzioną minę. Wygląda na to, że zbliżała się do tego przeklętego ognia tylko po to, by zorientować się, że ci głupi mieszkańcy kompletnie nic nie wiedzą. Już miała zabrać tyłek z powrotem do Nitreda, kiedy usłyszała donośny, męski głos. Przepchała się przez tłum w stronę, z której dochodził, oczywiście dostając kilka razy w żebra od niepocieszonych gapiów. Poczekała spokojnie, aż mężczyzna skończy wypytywać starą przekupkę i wyszła z tłumu zaraz za nim. Właściwie to tam już się zatrzymała, gdy zauważyła dokąd ów mężczyzna zmierza. Starała się nie odstawać zbytnio od rozmawiających za nią ludzi, była jednak jedyną, która przyglądała się łowcy. Czego chciał od anioła?
- Szlag by to, a powinniśmy się zmywać - mruknęła pod nosem, czekając na rozwój wydarzeń.

Spojrzał na nieznajomego, nie wyglądał zbyt miło.
- Nie lubię gorąca, po prostu.Po za tym po co mam się wpychać w ten głośny tłum, jak stąd dobrze wszystko widać? I niby po co miałbym podpalać jakiś budynek, nawet nie wiem jakie było jego przeznaczenie...

Mężczyzna podrapał się po brodzie, przetrawiając na spokojnie słowa anioła. Budynek w tyle powoli zaczął się dopalać, więc strażnicy podjęli kolejną walkę z ogniem i zaczęli zalewać go wodą. Pozostała część wojska poradziła sobie w końcu z tłumem gapiów, rozpędzając ich i zapewniając, że o wszystkim zostaną niebawem poinformowani.
- Uważaj na siebie - powiedział tylko, najwyraźniej uznając słowa ciemnowłosego za prawdziwe, po czym po prostu minął go i odszedł wgłąb miasta.

Dea odsunęła się na bok, o mało nie stratowana przez rozchodzący się na różne strony tłum. Faktycznie, była drobniutkiej postury i w dodatku miała na sobie czarne ubranie, dlatego nie mogła zbytnio rzucać się w oczy. Ruszyła w stronę Nitreda zaraz po tym jak uzbrojony po zęby jegomość raczył udać się w inną część miasta.
- Cholera, w stolicy jest łowca - wyrzuciła z siebie, patrząc jak mężczyzna niewątpliwie będący łowcą oddala się w sobie tylko wiadomym kierunku. - I to nie taki jak ty. Ten typ zabija dla zabawy, wszystkich po kolei, bez żadnych zleceń. Nie sądzę, żeby wiedział o moim istnieniu, ale Zon`ario raczej uchodzi za wolne od nadnaturalnych istot. Tymczasem te dupki polują na nas jak na zwierzynę, odbierając zapłatę od wilkołaków. I odwrotnie, wampiry płacą im za likwidowanie tych pieprzonych psów.
Orchidea oparła się o ścianę tuż obok Nitreda obserwując jak ostatni gapie rozchodzą się do swoich domów. Strażnicy dogaszali powoli zwęglony już właściwie budynek, nie zwracając w ogóle uwagi na stojącą niedaleko parę.
- To sklep jakiegoś zielarza, ale ludzie nie wiedzą, kto go podpalił. Nie wiedzą nawet czy gość przeżył. Robi się niebezpiecznie, aniołku. Ataki coraz bardziej dają się miastu we znaki. I jeszcze ten wampir z pobliskiego lasu. Podejrzewam, że nasz łowca wkrótce urządzi sobie małe polowanie.

Spojrzał na Deę.
-Hm... No i co z tego? Ja też zabijam dla przyjemności, przy okazji zarabiając. Każdy kto się tym zajmuje lubi zabijać... Nie ważne dla kogo, nie ważne po co, aby tylko zapłacili i ofiara dała przyjemność gdy ją się zabija. - Odpowiedział na komentarz dziewczyny na temat łowcy
- Jeśli wybuchnie wojna szybko ludzie zostaną pokonani. A mi skończą się zlecenia. Będę musiał walczyć jako najemnik... Mam ochotę zrobić psikusa temu łowcy i zajebać przed nim tego wampira...

Wywróciła oczami jak tylko anioł skończył mówić. Znaleźli się łowcy, cholera. Najlepiej było ich wszystkich wyciąć w pień zanim jeszcze zdążyli poważnie wmieszać się w sprawy nadnaturalnych. Z drugiej strony taki tam upadły był niewątpliwą nowością w nieżyciu Orchidei i póki co była zdania, że szkoda byłoby go stracić.
- W sumie masz rację - przyznała w końcu, odbijając się od ściany i stając naprzeciwko Nitreda. - Zabijanie jest fajne. A ja nawet nie dostaję za to pieniędzy. Poza tym nie bądź taki pewny, nie zapominaj, że ludzie mają magię. I królową, która w każdej chwili może zainterweniować, gdy zauważy upadającą stolicę.
Dea zbliżyła się do do anioła, kładąc otwartą dłoń na jego torsie. Stała na palcach, delikatnie napierając na niego swoim ciałem, by aż tak nie obciążać swoich stóp, ale czego nie robi się dla próby dorównania komuś wzrostem. Cóż, taka już była. Musiała sobie podotykać i tyle, zwłaszcza że ciężko było jej wytrwać dłużej w jednej pozycji.
- Hej, nie mów głośno o chęci sprzątnięcia czyjegoś celu. Kto wie co wpadnie w uszy szpiegom - powiedziała ściszonym głosem, nieco wolniej wypowiadając kolejne słowa. - Nic nie wiemy o tym wampirze. Jak chcesz to zrobić?

Spojrzał na podchody Dei, uśmiechając się lekko.
- W dupie mam szpiegów. Mam pewien pomysł. A do jego zrealizowania jesteś potrzebna Ty. A dokładnie Twoja krew. - Powiedział ściszonym głosem, uśmiechając się do dziewczyny jeszcze szerzej. Dea byłaby znakomitą przynętą, gdyż zapach krwi wampira różni się od ludzkiej, a do tego inaczej, chyba lepiej smakuje niż ludzka. Nitred mógł sam robić za przynętę, jednak zapach krwi anioła, może unikalny, był bardzo słabo rozpoznawalny. - Jak uda nam się go przybić do drzewa, będziesz mogła zrobić sobie ucztę z jego krwi. - Na twarzy Nitreda wciąż gościł uśmiech...

Dea uniosła brew i stanęła na pełnych stopach, momentalnie odejmując sobie kilka centymetrów wzrostu, jednak póki co nadal pozostawiała przyklejona do anioła. Nie wyglądała jakby spodobał jej się ten pomysł, nawet jeśli nie poznała jeszcze żadnych szczegółów.
- Chcesz rozlać moją krew? - spytała, opierając policzek o jego klatkę piersiową, jednocześnie jeżdżąc po niej palcami. - To takie... brutalne.
Przycisnęła mocniej palce do jego płaszcza, nie mógł raczej wyczuć paznokci, które nie były w stanie przebić się przez materiał - mógł poczuć jedynie chwilowy nacisk w okolicy serca. Zaraz jednak powróciła do łagodnego wędrowania po ciele mężczyzny.
- Razem z krwią uciekną moje siły. Mam nadzieję, że nie zechcesz tego wykorzystać do wykończenia mnie.
Rany, a ona nadal o tym samym? Możliwe, że cierpiała na coś na wzór "wszyscy wokół chcą mnie zabić, ale i tak będę się z nimi bawić".
- Dzisiaj? - dodała na końcu, odrywając się od Nitreda.

Spojrzał w niebo, księżyc powoli schylał się ku zachodowi.
-Hm... Jutro. Dziś nie ma co chodzić po lasach, nie wiadomo ile będziemy musieli tam być. I nie bój się, nie pozwolę Ci się wykrwawić. - Odpowiedział z uśmiechem - Jak chcesz, dzień możesz spędzić u mnie, ogarnę szybko ten cały syf... - Tutaj jednak się skrzywił ledwie zauważalnie.

Poszła w ślad mężczyzny i w duchu przyznała mu rację. Pieprzony świt. Mógłby nigdy nie wstawać, świat pogrążony w mroku byłby o wiele piękniejszy.
- Jesteś łowcą, idioto - zauważyła dobitnie, dźgając go palcem w pierś, chociaż "idiotę" wypowiedziała w sposób mocno żartobliwy. - A ja wampirem. Łowca poluje na wampiry. Z drugiej strony w sumie czyni nas to świetną parą. Niebezpieczeństwo. Niebezpieczna zabawa. Cudownie!
A może Dea jednak była trochę stuknięta? Cóż, przy pierwszych kontaktach z jej osobą pewnie idzie tak stwierdzić. Później ludzie po prostu się przyzwyczajają.
- Wynajmę pokój w karczmie, nie kłopocz się. Muszę jeszcze kupić sobie jakieś normalne ciuchy i zwrócić ci twoją kieckę. I odebrać moją. Właściwie możesz wpaść do gospody i mi ją przynieść, wraz z kapeluszem. Do zobaczenia za dwie godziny!
Nie czekała na odpowiedź. Wyminęła go jak gdyby nigdy nic i udała się w stronę karczmy, nie mówiąc jaki pokój zamierza wynająć i gdzie będzie podziewać się przez owe dwie godziny. Ciekawe, czy chociaż zależało jej na tym, by aniołek zechciał przynieść jej wspomniane ciuszki.

Westchnął cicho i spojrzał tylko na odchodzącą wampirzycę. Ile z nią ma kłopotów, to już z sam ogarniał. Co chwila coś... Po chwili ruszył w stronę swojego domu.