Wodospad

Późne popołudnie, kilka godzin przed całkowitym zachodem słońca. Bezchmurna pogoda, a słońce świeci jasno, oświetlając wodospad i tworząc w nim tęczę.

Upadły przyglądał się w ciszy wodospadowi, opierając się o jedno z drzew. Skrzydła oczywiście były zdematerializowane.
"Ostatnio coś dużo aniołów się na ten świat wybiera... Oraz też mamy plagę wampirów i wilkołaków... Nudzi mnie to już zabijanie." Myślał także o obecnej sytuacji w królestwie, oraz o cenach artykułów codziennych i zleceniach. "Jak tak dalej pójdzie to nie starczy mi na kupno kolejnych srebrnych sztyletów na wyprawy..."

Dziewczyna zaszyła się gdzieś pomiędzy drzewami, dbając o to, by ani jeden promień słońca nie dotykał jej skóry. Siedziała ukryta, czekając aż jakiś naiwny człowiek pojawi się tutaj, by móc podziwiać piękno wodospadu. O ironio, ludzie tak często to robią. Co w tym niby pięknego? Wodospady są nudne.
Powoli zaczynała tracić wiarę w ludzkość, kiedy, ku jej uciesze, zobaczyła zmierzającego w stronę wody mężczyznę. Zaczekała spokojnie, aż jej przyszła ofiara zatrzyma się w wybranym przez siebie miejscu, choć ręce ją strasznie świerzbiły. Nie lubiła czekać, cierpliwość zdecydowanie nie była jej mocną stroną. Kiedy ciemnowłosy oparł się w końcu o jedno z drzew, wyskoczyła ze swojego ukrycia (które na szczęście było kawałek za nim) i dobiegła do niego migiem, łapiąc go za kołnierz i próbując pociągnąć prosto na wodospad, oczywiście odklejając go wcześniej od drzewa i prowadząc tyłem. Akurat to mogło jej się udać, bo wykorzystała element zaskoczenia, jak pójdzie jej dalej - zobaczymy.
- Nie wyrywaj mi się, proszę. Nie lubię słońca, a jeśli będziesz się szarpał, będę musiała dłużej znosić jego promienie - uprzedziła od razu jak gdyby nigdy nic się nie stało. Jej zachowanie było co najmniej dziwne. Bo kto, u licha, zaczepia w ten sposób ludzi?

- Co do kurwy nędzy się dzieje!? - krzyknął zaskoczony, lecz w kolejnej sekundzie po prostu pozwolił płaszczowi uciec z jego ciału, uwalniając się tym samym z chwytu kobiety. - Możesz mi wytłumaczyć co Ty odpierdalasz? - dodał obracając się w kierunku wampirzycy

Dziewczyna zatrzymała się, trzymając w rękach płaszcz mężczyzny. W zasadzie wyglądała na równie zaskoczoną, co on sam. Mrugnęła kilkakrotnie, wpatrując się przez chwilę w owe odzienie wierzchnie, w końcu jednak pokręciła głową z dezaprobatą i powędrowała spojrzeniem w stronę Nitreda.
- Prosiłam. I bez słońca jestem słaba - żachnęła się, przyciskając płaszcz do jego klatki piersiowej i zmuszając go, by go sobie zabrał. Zaraz po tym zrobiła kilka kroków do przodu tak, by znaleźć się za nim i zaczęła pchać go z powrotem w tym samym kierunku.
- Chodź, potrzebuję pomocy, cholera, wyjaśnię ci tylko zejdźmy z tego pieprzonego słońca.

Zrobił kilka kroków w bok za nim ta go popchnęła, uciekając kilka metrów. Nałożył także z powrotem płaszcz na siebie.
- Wiem że słońce jest złe... A Ty nie udolnym łowcą. Już lepiej byłoby gdybyś spytała, czy bym był tak miły i oddał trochę swojej krwi, bo jesteś spragniona. - Westchnął głośno, krzywiąc się. - Ja to mam szczęście do nieszczęść.

Dziewczyna wzniosła oczy ku górze i natychmiast tego pożałowała, bo mocno zapiekły. Zamknęła je na chwilkę i potarła palcami gałki oczne przez powieki, po czym znów spojrzała na ciemnowłosego. Zrobiła krok w jego stronę, wzruszając ramionami.
- Byłbyś tak miły i oddałbyś mi trochę swojej krwi, bo jestem spragniona? - spytała powtarzając za nim słowo w słowo i zaraz później pokręciła głową. - Przecież to tak nie działa. Dźgnąłbyś mnie czymś i zwiał gdzie pieprz rośnie. I tak dziwne, że jeszcze tego nie zrobiłeś, skoro wiesz o co mi chodzi.
Zrobiła kolejny krok w jego stronę. Wcale nie wyglądała groźnie. Nie wyglądała nawet jak wampir. Ot, zwykła dziewczyna prosząca zwykłego człowieka o przysługę. Sęk w tym, że nie wiedziała, że nie rozmawia z człowiekiem. Chociaż... Co za różnica czyja krew?
- Słabnę i źle mi z tym. Słońce świeci prosto na mnie. Nie jestem nieudolnym łowcą, bo wcale nie chciałam cię upolować. Dziś nie mam ochoty zabijać, inaczej nie stałabym przed tobą w mojej ludzkiej formie. Chodź że.
Tym razem złapała go za nadgarstek, znów ciągnąc w stronę wodospadu. Nie dawała za wygraną, chyba uznając swoją potrzebę za całkiem naturalną. Trzeba było przyznać, że wampirzyca jest rzadkim okazem. Nie tak zachowują się żądne krwi bestie. Czyżby coś knuła?

Zręcznie ominął rękę kobiety, znów odchodząc od niej kilka kroków.
- Wiesz, nie mam humoru dzisiaj na oddawanie życia w czyjeś ręce, czy tam kły. Mogę Ci oddać swoją krew, rozcinając sobie ręke i pozwalając cieczy spłynąć do twoich ust. Ale Ty nie możesz mnie dotknąć. - Widać po nim, że niezbyt ma ochotę na zabawę. O umieraniu nie było mowy. Czerwone oczy patrzyły na wampirzycę uważnie, ale widać było, że są znudzone tą całą sytuacją.

Stanęła więc naprzeciw niego, krzyżując ręce na piersiach. Uśmiechnęła się szeroko, sprawiając wrażenie rozbawionej. W przeciwieństwie do niego, ale kto by się tam nim przejmował.
- Chcesz dobrowolnie oddać mi krew? Bez żadnych układów? Poważnie nie muszę oferować nic w zamian? - To mówiąc zrobiła krok w jego stronę, ale tylko jeden. Nie próbowała już ciągnąć go za sobą, ręce tym razem wsparła na swoich biodrach.
- W porządku - powiedziała szybko, tak naprawdę mając w nosie jego zasady. W każdym razie, wyglądała jakby zgadzała się ochoczo. - Ale czy możemy pójść tam, gdzie od początku próbuję cię zaprowadzić? Jeśli przeobrażę się na słońcu, oberwę jeszcze bardziej. Mogę nawet wpaść w szał i wtedy niezaprzeczalnie cię jednak dotknę. Za wodospadem są tunele - dodała jeszcze na koniec.

- Nie znasz innego miejsca niż cholerne tunele? Wyglądam Ci na kreta? - powiedział z nutką złości.
Nie zbyt mu przypadały do gustu zamknięte pomieszczenia, gdzie coś jest sufitem. Jako skrzydlaty woli otwarte przestrzenie, gdzie mógł rozprostować skrzydła i wzbić się w powietrze.

Dea odwróciła na moment głowę w bok, ale Nitred mógł z powodzeniem zobaczyć zmiany występujące na jej twarzy, zwłaszcza blednącą skórę i uwalniające się spomiędzy warg kły. Nim przemiana jednak się dokończyła, wszystko wróciło do normy, a dziewczyna odwróciła głowę z powrotem, by mogła patrzeć prosto na swego rozmówcę. O dziwo znów się uśmiechała, mimo, że ten zdrowo ją rozgniewał.
- Nie podoba Ci się, że nie rzucam się na swoje ofiary jak zwierzę, wysysając krew do ostatniej kropli, a później rozszarpując ciało? - spytała, a uśmiech stopniowo znikał z jej twarzy. Nie oczekiwała, że ten oto facet może okazać się takim dupkiem. Wszystko przecież byłoby w porządku, gdyby od razu za nią poszedł. Chyba.
- W tunelach jest bezpiecznie. Raczej nie wiedzą o nich łowcy, wilkołaki też nie są wstanie nikogo wyczuć przez ten wodospad. Poza tym, na końcu jednego z tych tuneli mam swoje gniazdko.
I dlaczego mówiła o tym obcemu mężczyźnie? Najwyraźniej niczego się nie bała. No bo fakt faktem, trzeba się naprawdę bardzo postarać, by uśmiercić wampira. A ona przecież chciała się tylko bawić. Przez całe nieśmiertelne życie.
- Nie chcę cię tam zaciągać siłą, a skoro już się napatoczyłeś...

- Dobra, chodźmy. Kulturalny wampir, tego jeszcze nie było... - ruszył do przodu, mijając wampira.
- A do tego, fakt, że to ja jestem zwierzyną... Ach... Dawno tego nie było. - Powiedział, kręcąc głową.
- Słuchaj, wampirzycą. Nie myśl że jak złamiesz zasady to łatwo sprzedam skórę. Nie jestem zwykłym, słabowitym człowieczkiem. - Zwrócił się kobiety, po czym przyspieszył kroku, chciał jak najszybciej zakończyć tą sprawę.

Skwitowała jego słowa olbrzymim uśmiechem, ale w żaden inny sposób nie odpowiedziała na jego pierwszych kilka zdań. Ruszyła zaraz za nim, a właściwie to wkrótce go wyprzedziła. Przecież on nie mógł wiedzieć, gdzie ma iść, musiała więc robić za przewodnika.
- Skoro nie jesteś zwykłym, słabowitym człowieczkiem, ogromnie sztywnym w dodatku, to kim jesteś? - spytała nie odwracając się nawet, kiedy już przeszli przez wodospad i weszli do tunelu. Innej drogi nie było - trzeba było przejść przez opadającą wodę, co wiązało się z niemalże całkowitym przemoczeniem ubrań. Luźna wcześniej bluzka Orchidei przykleiła się do jej ciała, a bielutka wcześniej tkanina stała się oczywiście prawie przezroczysta. W tunelu było jednak stosunkowo ciemno, Dea nie dbała więc o takie szczegóły.

Orchidea wylądowała tuż przy samym dnie, a właściwie to się od niego boleśnie odbiła, na chwilę tracąc w ogóle zdolność myślenia. Kiedy już zorientowała się gdzie jest dół a gdzie góra, odpłynęła kawałek do przodu, by nie wynurzyć się czasem za blisko opadającej kaskady wody. Wygrzebała się jakoś na brzeg i legła na trawie, na brzuchu, oczyszczając zalane płuca i kaszląc raz po raz. I wtedy właśnie przypomniała sobie dlaczego wskoczyła znów do tej pieprzonej rzeki. Zerwała się na równe nogi i trochę jeszcze pokaszlując puściła się biegiem przez las, z zamiarem dotarcia do pobliskiego Sull, skąd mogłaby zwędzić konia. Chociaż... Przed wyruszeniem do Zon`ario wypada sprawdzić i dzielnicę mieszkalną Sull. Może akurat.